Alprazolam w praktyce klinicznej
Alprazolam in clinical practice
Bartosz Łoza1, Sławomir Murawiec2
1 Klinika Psychiatrii, Warszawski Uniwersytet Medyczny
2 Prywatna Praktyka Psychiatryczna
STRESZCZENIE
Alprazolam jest silnie działającą benzodiazepiną, powszechnie stosowaną w leczeniu zaburzeń lękowych, zwłaszcza w lęku napadowym (panika), ale także w leczeniu uogólnionych zaburzeń lękowych (GAD, generalized anxiety disorder) oraz w zaburzeniach typu fobii społecznej. Ma również właściwości przeciwdepresyjne. Alprazolam jest dostępny do podawania doustnego w formie tabletek o natychmiastowym lub przedłużonym uwalnianiu. Objawy odstawienia lub z odbicia mogą wystąpić po nagłym przerwaniu leczenia. Ze względu na stopniowo zwiększającą się tolerancję alprazolam należy stosować nie dłużej niż 12 tygodni. Alprazolam jest bardzo skuteczny i dobrze tolerowany, gdy podaje się go ściśle zgodnie ze standardami medycznymi.
Słowa kluczowe: alprazolam, lęk, benzodiazepiny
ABSTRACT
Alprazolam is a potent benzodiazepine, commonly used for the treatment of anxiety disorders, especially panic disorder, but also in the treatment of generalized anxiety disorder (GAD), and social anxiety disorder. It also possesses antidepressant properties. Alprazolam is available for oral administration as imminent-release tablets and extended-release tablets. Withdrawal symptoms or rebound symptoms may occur after ceasing treatment abruptly. Because of gradually increasing tolerance, alprazolam should be administered not longer than 12 weeks. Alprazolam is very effective and well-tolerated, when administered strictly according to medical standards.
Key words: alprazolam, anxiety, benzodiazepine
Zastosowanie zolpidemu w leczeniu bezsenności krótkotrwałej – opis przypadku
Use of zolpidem in the treatment of short-term insomnia – case report
Halina Sienkiewicz-Jarosz
I Klinika Neurologiczna, Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie
STRESZCZENIE
Zaburzenia snu, a zwłaszcza bezsenność, dotyczą znacznej części populacji dorosłych. Pod względem etiologicznym bezsenność można podzielić na pierwotną i wtórną, zaś pod względem czasu trwania zaburzeń snu na przygodną (trwającą kilka dni), ostrą, gdy zaburzenia snu utrzymują się do miesiąca, i przewlekłą, powyżej miesiąca. Przyczyną bezsenności krótkotrwałej są często ostre stany chorobowe związane z bólem (urazy), zmiany trybu życia lub sytuacje stresowe. W diagnostyce zaburzeń bezsenności dominującą rolę odgrywa wywiad. Leczenie obejmuje terapię poznawczo-behawioralną oraz leczenie farmakologiczne. Lekami z wyboru w bezsenności przygodnej i krótkotrwałej są preparaty nasenne, takie jak: zolpidem, zopiklon i zaleplon. W niniejszym artykule zaprezentowano studium przypadku bezsenności krótkotrwałej oraz postępowanie diagnostyczno--terapeutyczne.
Słowa kluczowe: zaburzenia snu, bezsenność krótkotrwała, stres, leczenie
ABSTRACT
Sleep disturbances, especially insomnia, affect a large part of adult population. In terms of etiology, insomnia can be divided into primary or secondary, and in terms of duration of sleep problems, as transient (lasting less than one week), acute insomnia with duration of sleep disturbances shorter than one month and chronic exceeding one month. Causes of short-term insomnia are usually acute conditions associated with pain (injury), lifestyle changes or stressful situations. Diagnostics of insomnia usually concentrates on medical history. Treatment involves cognitive-behavioral therapy and pharmacotherapy. The first-line drugs in the treatment of acute insomnia are zolpidem, zopiclone and zaleplon. This article presents a case study of short-term insomnia and methods of its diagnosis and treatment.
Key words: sleep disorders, short-term insomnia, stress, treatment
Diagnostyka polidypsji na oddziale psychiatrycznym
Polidypsia diagnosis in psychiatric unit
Piotr Antoni Woźniak1, Małgorzata Olędzka-Oręziak2
1 I Klinika Psychiatryczna, Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie
Kierownik: prof. dr hab. n. med. Jacek Wciórka
2 Katedra i Zakład Medycyny Rodzinnej, Warszawski Uniwersytet Medyczny z Pododdziałem Klinicznym Chorób Wewnętrznych i Metabolicznych
Kierownik: prof. dr hab. n. med. Kazimierz A. Wardyn
Streszczenie
Polidypsja pierwotna – przyjmowanie ponad 3 l płynu dziennie z powodu wzmożonego pragnienia niespowodowanego chorobami somatycznymi – występuje u ok. 10% pacjentów z przewlekłą chorobą psychiczną. U chorych ze schizofrenią pojawienie się polidypsji zwiększa śmiertelność, konieczne jest zatem stosowanie odpowiednio czułych metod przesiewowych, identyfikujących nadmierne, niekiedy okresowe przyjmowanie płynów.
W niniejszej pracy poglądowej omówiono kryteria diagnostyczne oraz metody badań przesiewowych w kierunku polidypsji ze szczególnym uwzględnieniem pomiarów ciężaru właściwego moczu oraz pomiarów wagi ciała. Dokonano przeglądu problemów związanych z monitorowaniem objawów polidypsji przez personel oddziałów psychiatrycznych. Porównano także metody zastosowane w wybranych badaniach epidemiologicznych.
Słowa kluczowe: polidypsja psychogenna, hiponatremia, schizofrenia, zatrucie wodne, badania laboratoryjne, przyrost wagi
Abstract
Primary polydipsia, drinking water in excess without medical cause, is present in 10% of persistently ill psychiatric inpatients. When polydipsia is associated with schizophrenia, mortality increase in comparison to other schizophrenics without excessive fluid intake. It appears to be reasonable to apply reliable diagnostic procedures focused on identifying polydipsia, especially with episodic and intermittent course.
In this review article, we discuss various diagnostic criteria proposed for this syndrome. Methods designed for clinical screening such as measures of specific gravity of urine (SPGU) and normalised diurnal weight gain (NDWG) are presented and application of each other is discussed using data from selected epidemiological studies. Problems with staff observations are also briefly reviewed.
Key words: psychogenic polydipsia, hyponatraemia, schizophrenia, water intoxication, laboratory tests, weight gain
Narkotyki w praktyce lekarskiej
Narcotics in clinical practice
Maja Herman1, Bartosz Łoza1, Piotr Tomaszewski2
1 Klinika Psychiatrii, Oddział Fizjoterapii, II Wydział Lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny
2 Zakład Biochemii, II Wydział Lekarski, Warszawski Uniwersytet Medyczny
Streszczenie
Istnieje wiele różnych rodzajów narkotyków. Trzy najbardziej popularne klasy to środki stymulujące, euforyczne i halucynogeny. Wszystkie wpływają zasadniczo na dobrostan ludzi i modyfikują styl ich życia. Obecnie różne formy uzależnienia od narkotyków nie są właściwie diagnozowane i leczone. Efektywność wizyt u lekarzy może być w dużym stopniu ograniczona z powodu przyjmowania specyficznych lub niespecyficznych substancji. W tym artykule przedstawiono sposoby diagnozowania i potwierdzania typowego zestawu objawów związanych z przyjmowaniem narkotyków. Może to pomóc w opracowywaniu praktycznych planów terapii i dalszej prewencji oraz rehabilitacji.
Słowa kluczowe: narkotyki, styl życia, podwójna diagnoza
Abstract
There are many different types of narcotics. The three most common classes of narcotics are stimulants, euphorics and hallucinogens. All of them influence substantially people’s well-being and modify their lifestyle. For the time being various forms of drug dependence are not properly diagnosed and treated. The effectiveness of doctors’ visits can be strongly decreased due to the intake of specific or non-specific substances. This article presents some leads how to diagnose and confirm a typical set of drug symptoms. It helps to make some practical management plans, which will include treatment as well as further plans for follow-up rehabilitation and prevention.
Key words: narcotics, style of life, double diagnosis
Neuropsychiatria. Przegląd Kliniczny
VOL. 9 (NR 4)/2017
ISSN 2080-4091
Drodzy Czytelnicy!
Międzynarodowe statystyki odnotowały pod koniec 2017 roku zdumiewający fakt, że polscy mężczyźni wykazują się najniższą częstością występowania przewlekłej depresji, a kobiety – „prawie” najniższą (OECD, 2017, Health at glance). Czemu zawdzięczamy ten sukces? Jak to się stało, że będąc w czołówce krajów z zagrożeniem samobójczym, co zresztą ten sam raport OECD potwierdza, niemal „pozbyliśmy się” depresji? Prawdopodobnie redukcja zakresu świadczeń psychiatrycznych w Polsce osiągnęła już taką skalę, że się ich po prostu nie udziela wszystkim potrzebującym, a na pewno – nie rejestruje.
Przypomina to moją rozmowę z pewnym byłym już wiceprezesem NFZ, który stwierdził, że zaledwie 8% pacjentów psychiatrycznych cierpi na jakiekolwiek choroby somatyczne, więc nie ma potrzeby ich pobytów na oddziałach psychiatrycznych dofinansowywać o tę „somatyczną” część. Próby tłumaczenia, że przyczyna i skutek są odwrotne, tj. to brak pieniędzy uniemożliwia rozpoznawanie i leczenie chorób somatycznych, nie wzruszyły urzędnika.
To wszystko takie statystyczne „cuda”. Myślenie o cudach jest częste na przełomie starego i nowego roku.
Wszystkim Czytelnikom „Neuropsychiatrii” życzymy wszystkiego najlepszego w nowym – niestety, nie wiemy, czy lepszym – 2018 roku!
Redaktor Naczelny „Neuropsychiatrii”,
Bartosz Łoza
Bartosz Łoza